Gek, gekker, gekst; ik hou er van!

Alweer meer dan een week in Curaçao, haha dan kom je wat tegen. Heerlijk, ik hou er echt van. Alles gaat goed hier; stage lopen en heel erg genieten van dit prachtige eiland!

Ik begin even bij onze auto, want ja we hebben een autootje gehuurd. Super leuk en erg handig. Nadat we ruim een halfuur op een busje moesten wachten en die daarna nog steeds niet kwam, waren we het al snel zat. Een auto was de oplossing. Bijna iedereen van de studenten hier in het complex huurt er één. Zo kan je ook veel makkelijker het eiland verkennen.
De auto dus. We hebben een Mazda 323 een heel schattig oud grijs bakje. Wel met airco, radio en een automaat! Ik heb nog nooit in een automaat gereden, maar het rijdt echt heerlijk. Je zou het bijna geen autorijden meer noemen.
Nadat we een proefritje hebben gemaakt, merken we dat de snelheidsmeter het niet doet. Het antwoord van de verhuurder is dat dat niet erg is, je moet gewoon net zo hard rijden als de mensen hier, dan zit je goed…… Oké : )

En dan het verkeer. Tja…. Uhm dat is heel anders dan in Nederland. Zowel links als rechts inhalen, check. Geef het door rechts gaat voor? Nee, alleen voorrang als je rechtdoor op dezelfde weg gaat. En dan dat toeteren he, die Antilianen blijven toeteren. Naar bekenden, naar hun dushi’s of gewoon omdat ze aardig zijn. En ze geven hier dus ook amper richting aan haha.
Je ziet hier ook veel van die pick up auto’s rijden, ze rijden dan niet alleen hoor, nee heel die achterbak zit vol mannetjes.
Rijden met alcohol op is dan wel weer verboden, maar (ja echt een maar) ze hebben hier geen apparaten om de hoeveelheid alcohol in je bloed te meten. (no worries, ik zal dat nooit met alcohol op rijden, maar je moet dus wel rekening ermee houden dat anderen dat wel doen).
Kranten worden hier verkocht bij de stoplichten. Als je staat te wachten en je steekt je hand uit, dan komt er iemand aanlopen en kun je de krant kopen haha.
Je zou ons hier eens moeten zien in de auto. Als ik naar rechts kijk zie ik Melissa amper, die zit bedolven onder een enorme plattegrond, de ramen wagenwijd open, haren wapperen alle kanten op, muziekje aan, grote putten en bobbels vermijdend op de weg, u bochtjes maken als we weer eens verkeer rijden. Haha heerlijk.

We hebben al een paar keer meegemaakt dat de stroom uitval. Zzzzzzzzztt opeens alle ventilators en airco’s uit op stage en de wifi stopt er dan ook mee. En dan kun je echt weinig. Maar ook thuis is het niet echt fijn. Tussen 6 en half 7 wordt het hier pikdonker. En zonder licht zie je echt niet veel, dan maar kaarsjes (moet je die natuurlijk wel hebben) en zaklampen. Gelukkig duurt het vaak niet zo lang. En het heeft allemaal wel wat.
Ons appartementencomplex (waar 45 Nederlandse studenten in zitten met verschillende leuke accentjes) ligt op een hoge heuvel, je hebt een heel mooi uitzicht over Salina, zeker omdat wij op de hoogste verdieping zitten (3). Een gedeelte van het eiland had wel stroom, we konden precies de streep zien wie wel en wie geen stroom hadden.
We hebben alleen koud water in het appartement, maar dit wordt verwarmd door de zon. Soms erg vervelend als je koud water wilt, want dan krijg je warm water, terwijl je het al zo warm hebt!

Stroom moet je hier ook zelf kopen, net zoals gas. Apart hè? Het is wel heel grappig. Je gaat naar een supermarkt en zegt voor welk bedrag je stroom wilt hebben, je krijgt van de medewerker een bonnetje met een code erop. Die vul je thuis weer in en dan heb je stroom.

Tropische buien hebben we hier ook al gezien. Nog niet vaak hoor, maar als ze komen voel je dat wel aan. Het is dan best benauwd. Ze zijn kort en heel heftig. Heeeel veel regen in korte tijd en meestal gaat het ook even waaien. (er staat hier bijna altijd een zacht windje) De straten lopen dan helemaal vol met water want er is geen afvoer. Het raampje van je auto kun je dan beter ook dichtdraaien als je droog wilt blijven. Het koelt dan trouwens niet af, zoals in Nederland wel zou zijn. Het blijft warm.

Omdat het hier altijd warm is zou je denken dat iedereen er zo bloot mogelijk bij loopt zoals de meeste Nederlanders doen, maar hier niet hoor. Bijna iedereen loopt er netjes bij; lange broek, of rok en T-shirt (met lange mouwen).

Bij alle nieuwe dingen zit ik echt vol verbazing te kijken en een halfuur ‘’ooooooh’’ uit te roepen. Net zoals toen ik een bananenboom zag. Heel normaal hier natuurlijk. Ze groeien ook nog is naar boven toe haha.

Ze spreken hier eigenlijk bijna allemaal Papiaments. Daar is echt niks van te maken, het is Nederlands, Engels, Spaans en Frans in één. Wanneer ze rustiger zouden praten, zou je het beter kunnen volgen. Het lezen gaat makkelijker.

Op onze stage, Sokudi, een diabetesvereniging, gaan we voorlichtingsfolders maken voor kinderen over diabetes, gezonde voeding, tussendoortjes en frisdrank. We maken daarna presentatie en gaan voorlichting geven op basisscholen. In de weekenden organiseren ze ook evenementen. Zo hebben we afgelopen weekend een wandeltocht gehad. Je kon 4,6 of 10 km lopen en we moesten al om KWART OVER 5 aanwezig zijn, vroeeeeeg! Maar in de ochtenden is het het “koelst”, dus wel het fijnst om te lopen natuurlijk. Zo een wandeltocht heeft heel wat voorbereidingen nodig, zeker als er meer dan 500 man wordt verwacht.
Wat dan weer zo gek is, Sokudi is een diabetesvereniging met heel veel diabeten dus en dan gaan ze pakjes sap uitdelen met super veel suiker er in na de wandeltocht… Geef ze nou gewoon water en iets te eten met complexere koolhydraten! : )
De fastfoodketens hier, dat begrijpen wij ook niet. McDonalds, KFC, Burger King, alles is hier super goedkoop. Een HappyMeal kost ongeveer €2,50! Ooohh, oeps!

We gaan binnenkort ook nog leren om de bloedsuiker te meten. In Nederland zou je zo iets nooit mogen doen, alleen de diabetesverpleegkundigen.
Op vrijdagochtend komt de diabetesverpleegkundige langs en is er een inloopspreekuur. Wij geven dan tips en adviezen over voeding/vocht bij diabetes. Dat vind ik echt heel leuk om te doen. Mensen reageren soms zo verrast en zijn zo blij met de adviezen die ze krijgen. ‘’Oh mag ik niet te veel cola drinken? Hoezo dat dan niet?”
Ook heb ik mijn eerste consultafspraak gemaakt, een vrouw met diabetes (echt heel veel mensen in Curaçao hebben diabetes), woensdag 10.00 uur komt ze weer langs voor wat tips en adviezen. Ik merk dat ik hier veel heb aan mijn vorige stage bij Stichting Werkt Voor Ouderen, bedankt Lavina!!
Sokudi zit in een heel klein gebouwtje. De wachtkamer en behandelkamer is in één. Gewogen wordt je dus met allemaal andere mensen en iedereen hoort wat je zegt.

Curaçao heeft enorm veel stranden, we willen er zo veel mogelijk zien, dus proberen we elke keer een andere te zien in de weekenden.
Het klinkt overdreven, maar ik vind het bijna niet te beschrijven hoe mooi die zijn. Blauwe zee, helder water, je blijft heel de tijd je tenen zien, geen kwallen, af en toe schiet er een visje voorbij, WARM! water, windje, witte stranden en vaak heel rustig, sommige met een salsa muziekje op de achtergrond. Echt heeeel erg genieten! Ook staan er meestal kleine golfjes en dat geluid vind ik zo heerlijk.
Ook strandjes die midden in een woonwijk staat met niet echt mooie huizen. Opeens, lijkt het, zo uit het niets een enorm grote blauwe zee met een strandje met alleen maar locals.
En de weg naar de googlefotostrandjes, die zijn te vinden bij het Westpunt, is ook al erg mooi. Een gebied met heel veel flamingo’s, groene bossen, grote lege groene vlaktes (nog) zonder huizen, palmbomen. Je moet er wel wat voor over hebben, want je bent niet zomaar bij het strand, vaak hobbelige, rommelige wegen er naar toe. Maar heel erg de moeite waard!!!
En ook op stage, alles gaat een stuk rustiger dan in Nederland. De diabetesverpleegkundige neemt net zo lang de tijd voor je als nodig is, maakt niet uit als dat nou driekwartier duurt en de rest dus heel lang moet wachten.

Mijn adres:
Dr. M. J. Hugenholtzweg nummer A1

Mijn postadres:
Wereldstage Curaçao
t.n.v. Marrit Buteijn
Scharlooweg 75
Willemstad, Curaçao

Veel liefs,

Marrit

Een impressie:
http://www.youtube.com/watch?v=Z1pJdKRW2yM&list=LLu-zMyldUu2i-OSgJAbYhGg&feature=mh_lolz